het leven van een Paulista

Skye
We komen aangereden bij een hoog gebouw met min of meer de vorm van een schip. Het is hotel Unique waarboven een bar/club is waar Fabio, z´n vrienden, Pieke en ik wat gaan drinken. Fabio is er nog nooit geweest dus hebben Pieke en ik ook niet het flauwste benul waar we zullen belanden. Bij het zien van de andere sjieke gasten krijgen we al een beetje een vermoeden dat het créme de la créme zou kunnen worden. Als we in de lift stappen worden we vergezeld door een boomlange vrouw en man die er tot in de puntjes toe verzorgd uitzien.
En inderdaad, een soort supperclub-achtig gebeuren vol met rico´s zitten aan hun cocktail de laatste gossips door te nemen. Buiten is een groot terras met een houten vloer waarin een sjiek zwembad gemaakt is. Door de glazen omheining zien we zover als we kunnen kijken de lichtjes van deze immens grote stad.
Als ik Fabio vertel dat ik me nogal ongemakkelijk/triest voelde bij het zien van de arme bedelaars op straat vraagt hij me of ik een idee heb hoeveel mensen er in deze ruimte het ook maar IETS kan schelen hoe slecht de arme mensen het hebben. Bijna niemand.Het laat een bittere nasmaak bij me achter.

KOUD!!
In de kou (13 graden) lopen Pieke en ik door de stad op zoek naar een passend kado om Fabio te bedanken voor alles wat ie voor ons gedaan heeft. De beste man heeft een hele dag gebeld met Fedex om te regelen dat de monsters van het onderzoek in Manaus verstuurd zouden kunnen worden. Via hem hebben we goedkope tickets kunner regelen en nu zit ik inmiddels al veel langer dan gepland in z´n appartement.
Het moet een boek worden over China aangezien hij daar naar toe wil. Na 100 winkels in en uit kunnen we maar niet vinden wat we zoeken. Er zijn zoveel shoppingmalls dat shop till you drop makkelijk geldt, maar het maakt het ook wel moeilijk, zoveel keuze!
De afgelopen dagen hebben we de grootste en sjiekste malls wel gezien. Paulistas houden zich voornamelijk bezig met werken, geld uitgeven aan dure dingen en shoppen, werken, uit eten gaan tot heeeeeeeeeeeel laat (in het weekend kan het tot 3 uur!!!!)werken en uitgaanin vette clubs.

De volgende dag ga ik terug naar Liberdade, een Aziatische wijk bij het centrum die je wel China TOwn kan noemen. Ik struin wat door de kleine verlaten shoppingmalls waar het het weekend nog overvol was. Er was een 1 of ander chinees festival aan de gang, met kleine vrouwtjes in kimonos die in optocht liepen, er werd een dansshow gehouden en de straten waren versierd met gekleurde lampionnen en slingers. Het was een rare gewaarwording, Aziaten die Portugees spraken! Ze zitten ook overal ;-)

´s Avonds zit ik wat voor de buis te releksen, hoewel releksen, omdat het slechts 13 graden is, heb ik het maar wat KOUD. Ze doen hier niet aan verwarming dus ook in huis is het ronduit onaangenaam. Het is niet weer voor het strand dus m´n plan om via Paraty naar Rio te gaan zet ik maar even in de koelkast. Bovendien heeft Fabio plannen om naar Rio te gaan van het weekend en zou ik met hem mee kunnen rijden. Max, je weet wel, die maffe krullebol, komt ook die kant op,leuk!

HSPE
Fabio werkt in het ziekenhuis vlakbij het grootste en mooiste park van SP,Ibirapuera, waar ik een middagje rondgebanjerd heb.´Ik ben wel benieuwd naar het ziekenhuis waar je werkt, kun je me het niet even laten zien?´ en zo komt het dat ik als een echte Paulista ´s ochtends vroeg de deur uit stap om naar ´m´n werk´ te gaan. Eerst even een ontbijtje halen in een lanchonette. Tussen de mannen in pak, scholieren en andere arbeiders sta ik te wachten op mn broodje. Binnen no time loop ik al etend met een krantje onder m´n arm naar de metro op weg naar Hospital Servidor de Publico Estadual, een megagroot ziekenhuis van de staat.
Het is een gebouw van 15 verdiepingen hoog en op de bovenste verdieping heb je een wijds uitzicht over SP. Er werken zo´n 5000 mensen in het ziekenhuis. Wat grappig is om te zien, is dat ook hier in de liften een mannetje of vrouwtje op een stoel zit om de lift te bedienen. Volgens Fabio zouden ze een hoop geld besparen door fatsoenlijke liften in het ziekenhuis te bouwen. En zo zijn er veel meer zaken die anders, met name efficiënter, geregeld kunnen worden.
Ik volg een paar lessen over blastomycose, virale infecties bij transplantaties en ik loop mee om patiënten te zien. De patiënten liggen met dikke dekens in bed in kale lege kamers, sommigen zelfs met hun jas aan!

We lunchen met Fabio´s collegas (gehuld in winterjas natuurlijk) in de lunchtent dat een open ruimte is, en aangezien het nog steeds koud is, verkleum ik en is mn lunch ijskoud nog voordat het op is. Doe mij maar +20graden!! Daarna krijg ik nog een kilometerslange rondleiding over verpleegafdelingen, de Intensive Care, de eerste hulp en andere afdelingen. Interessant en leuk om te zien!

Volleybal
KLABAM!!KLABAM!!!VAAAAAIIIII!!!!!KLABAM!!over en weer giert de bal over het veld en over het net. De boomlange speelster gillen en schreeuwen als ze een aanval opzetten. Ik zit op de tribune een belangrijke selectiewedstrijd te kijken en op het veld staan de beste speelsters van SP, van Brazilië zelfs. Alleen de spelers van de selectie die naar de Olypische Spelen zullen gaan zijn er niet bij. Het is een spannend potje om te zien en ik heb bewondering voor hoe goed ze spelen. Het gaat zo razend rap en soepel, geen wonder dat daar een zwaar trainingsschema van 2x per dag achter schuilt!!
Om de trek te stillen laten we de auto achter bij de parkeergarage van een restaurantje. Ook zoiets typisch. Als je je auto wilt parkeren, ga je stil staan bij een parkeermannetje, geef je de sleutel en krijg je een bonnetje. Hij parkeert je auto en als je weggaat haalt ie m voor je op. In een kastje bewaard ie alle sleutels. Het kan op de straat zijn, op een parkeerplaats of in een parkeergarage.

Al met al heb ik een goed kijkje in het leven kunnen nemen van een Paulista. Hoewel de stad niet bijzonder interessant is qua cultuur, valt er hier genoeg te doen. Er is voor elk wat wils!