Een reuzensprong

João Pessoa:
In de bus van Pipa naar João Pessoa maakten we kennis met een nieuwe soort forró, namelijk de geile pornoversie. Een vrouw zingt, nou ja zingt...., alsof ze geplet wordt terwijl ze bezig is met euh tjah, dat wil je niet weten. Ik kan je vertellen, forró heb ik na een uur aanhoren gehad maar deze versie versnelde de verveling met een factor 25.

Van de bus stapten we over in een ´taxi´, dat wil zeggen, een auto die geen bordje taxi heeft maar wel een eigenaar die voor taxibedrijf speelt. Het zenuwachtige mannetje droeg ons over aan zijn motorista, een ander mannetje die werkelijk nul komma nul niet te verstaan was. Aangezien hij niet goed in de smiezen had hoe hij van diesel naar gas kon overschakelen werd hij 233x per uur gebeld en waren zijn antwoorden in de trant van:...oh.....ta...è...òh,smbljllsma.
Onderweg stopten we tig keer als we niet al bijna gestopt waren tijdens het inhalen, dat ging zo tergend langzaam tegen een berg op, dat we alledrie van ellende naar onze gekromde tenen gingen staren.

João Pessoa ligt op het meest oostelijke punt van Zuid-Amerika, aan de Atlantische oceaan dus. Het strand bij het stadje is werkelijk te gek om te kiten, de wind die er waait is perfect en de temperatuur is superaangenaam. Dus de kite/windsurfkriebels vierden hoogtij. Helaas helaas, het bleek dat ik bij Derm vies verwend ben geraakt. De windsurfverhuurshop had nml maar 1 board te huur en wel in het formaat garagedeur, het zeil hing van ellende en duktape aan elkaar. Ok, exit windsurfen, dan maar naar het kitestrandje lopen dacht ik. Misschien heb ik daar meer succes. Dat had ik, tot ik de prijs van het huren hoorde. Ik zou er meer gaan betalen dan lessen in Pipa kostten. Ok, exit kiten dan maar. Zuchtend, met moeite het lot accepterend liep ik terug. Imre en Tries zou ik ontmoeten bij de Lagoa,midden in de stad.
`Ik heb gewindsurfd!´zei Imre met een grijns op z´n hoofd. ´He??Waar dan??!!`vroeg ik jaloers en ongelovig, `nou er was een jongen met vet mooie spullen, jp-tje, naishzeiltje, perfect getrimmed, en ik vroeg of ik daar even mee mocht varen. Natuurlijk! zei die jongen, als ik nog een keer wilde die dag, was dat geen probleem.´ Ok, les nummer zoveel, nee heb je, ja kun je krijgen. Voortaan al m´n charmes uit de kast pakken en volledig gebruiken voor het goede doel.

Paulista?
De kamer die we in de pousada hadden was op de zolder van een oud koloniaal huis, het zou zo een kamer in Amsterdam kunnen zijn waar je van droomt als je daar gaat wonen. Zo ruim!
Nog voordat we zouden vertrekken, wilde ik nog even een paar foto´s maken van Olinda, een prachtig, kneuterig historisch stadje vlakbij Recife.
Aangezien de guias (gidsen) er in overvloed aanwezig zijn en aangezien ze elke toeristisch uitziende persoon meer dan vaak een rondleiding of pousada aanbieden, had ik een tactiek verzonnen.-Toen we aankwamen is de gids rennend naar de pousada gegaan terwijl wij in de auto gingen.Hoe graag wil je je premie aan het einde van het jaar verdienen??!-
Ik zou strak en snel naar boven lopen alsof ik snel ff wat moest doen. Het eerste deel lukte, maar ja, ik wilde foto´s maken dus toen viel ik door de mand. Ik werd door slechts 2 man aangesproken, waarvan de ene ongeveer de helft van m´n foto-toer aan de andere kant van de straat naast me is blijven lopen.De tactiek werkte dus matig. Tegenwoordig hebben we te maken met een nieuw fenomeen, de vraag of we Paulista zijn.Na onze kennismaking met Princes en co (zie de eerste verhalen uit Manaus) ben ik daar niet zo van gediend.Ik wil niet aangezien worden voor snob uit het zuiden.

Barra de Santo Antonio:
`Kijk uit Imre!!! Een lombada!!´Krrgggk, daar schuurde de onderkant van de auto weer over een dikke drempel. `Ja maar jeses man, er staat toch ook geen bord bij! Ik zie het bijna niet!´ Patries lanceerde een theorie waarin ze uitlegde dat vóór lombadas ribbeltjes kwamen (ribbelchips op de weg maar dan van asfalt waar je wakker van schrikt en je banden per direct van afslijten). Helaas gold die theorie niet voor elke lombada en was het maar beter om gewoon rustig te rijden, dat was tenslotte ook het doel van de lombadas.
Het was inmiddels al na elven en de 2 uurtjes rijden naar onze nieuwe bestemming waren vermenigvuldigd met 3. Dat kwam doordat het in de glooiende heuvels van Pernambuco pikdonker was, er per 100 meter 4 bochten in de weg zaten en buracos van een meter diep en een meter breed uiterste concentratie vergden van de chauffeur.
De pousada die in de LP stond beschreven was bijzonder duidelijk aangegeven,dat leek er goed uit te zien! Helaas lagen de receptionisten in een diepe slaap en werd er na veel gebel nog niet opengedaan. ´Zak er dan maar in, we gaan wel ergens anders heen.´

Slippers:
Claudio, 11 jaar en nu al een moordvent, wil later gids worden. Op de vraag of hij in de toekomst naar de universiteit zou willen, antwoordde hij niet, het bleef bij een niet begrijpende blik. Patries informeerde bij de restauranteigenaar hoe ze het pientere mannetje zou kunnen helpen.Was het mogelijk om geld te storten oid? Wat zou hij doen met 1 real als hij die zou krijgen? Het sproetenmannetje zou het aan z´n moeder geven, o nee, hij zou slippers kopen, ze waren gisteren stuk gegaan.
Met een hoofd vol ideeën en ongeduldig om wat bij te dragen aan gelijkheid in de wereld zei ze dat ze zo moe wordt van het feit dat iedereen altijd maar thuiskomt met foto´s van straatkinderen onder het commentaar van ´ooh, zo zielig´ maar verder niets doet. Je kan die jongens toch een klein handje helpen door slippers voor ze te kopen omdat ze die nodig hebben?´ We hebben de vraag ´hoe kun je arme kinderen het beste helpen?´ eens flink onder de loep genomen en zijn na belichtingen van allerlei argumenten voor en tegen de auto gaan halen om met de 3 jochies slippers voor ze te gaan kopen.
Claudio stapte met een bijna niet te onderdrukken grote glimlach uit onze witte fiat. Als een echte gids had hij ons begeleid naar onze pousada waar hij wilde uitstappen. Dat vonden wij natuurlijk onzin en brachten hem een stuk verder richting huis. Maar niet tot aan z´n huis, het laatste stukje wilde hij lopen....

Israëlische Imitatie Kamercommissie:
Bestaat uit Imre en Esther, die worden aangezien als stel,hoewel de waarheid natuurlijk heel anders is! Patricia zit tegenwoordig in de autocommissie. De eerstgenoemde commissie houdt zich bezig met het imiteren van de Israëlisch, dat wil zeggen, minimaal 6 pousadas op een middag bezoeken, de prijs per nacht opvragen, voor een twee plus éénpersoonskamer en een driepersoonskamer.Bijkomende taken zijn oa het bekijken van de kamers en verslag doen naar andere commissies. De autocommissie houdt zich voornamelijk bezig met bellen met het thuisfront of met het soldaat maken van de laatste stukken Diamantino chocolade.
De besluitvorming lijkt ondanks de instellingen van de commissies toch te worden gedaan binnen de vrouwelijke afdeling van het gezelschap.Patries en Esther gingen voor de eerste pousada (daar beland je toch altijd!) maar aangezien Imre vandaag jarig is, klonk het idee dat hij z´n verjaardagsfeestje in de dure, maar heel erg leuke pousada, wilde vieren, erg aantrekkelijk. Helaas had de kadootjescommissie ook al een soortgelijk idee, namelijk een overnachting in de dure maar heel erg leuke pousada.
En daar zitten we nu dan ook.