Ontmoeting des Wateren

Ontmoeting des wateren

Nog halfwakker stonden we te wachten op Magela en Majela, die ons op zouden halen voor de boottocht. Samen met Paul, Juan, Silmar en Pilar hadden we een tochtje naar de Encontra das Aguas gepland, dit keer op de toeristische manier. De toeristische manier houdt in; met meer dan 10 man op een boot, café de manhã, almoço en vissen naar piranhas. Voor slechts 50 reais ben je een dag onder de pannen. Maarrr, het kan ook anders; de eerste keer zijn we met 3 verschillende bussen dwars door de stad gereden. (Erg leuk om eens andere delen dan Dom Pedro, Amazonia Shopping en het centrum te zien) Bij het haventje huurden we een canoa voor 10rs de man. Bij deze trip zat helaas niet de overheerlijke lunch inbegrepen die we op deze lange tocht wel kregen.
Terug naar de toeristische versie:

Aan het begin kregen we een eeeeeenorm lange uitleg over wat je moest doen als je van de boot zou vallen. De eigenaar van de boot was zo lang van stof dat ik ernstig medelijden kreeg met het tienerjongetje dat als demonstratiefiguur gebruikt werd. We werden geadviseerd, niet, vooral NIET te gaan zwemmen, want dan zou je moe worden en verdrinken. Hoewel de uitleg erg duidelijk was, toch Patries?, bleef ik met slechts 1 prangende vraag zitten. Wat moest dat pluizerige poedelachtige mopshondje doen als ie onverhoopt overboord zou vallen? Zo´n zwemband was te groot en een zwemvest zou ook niet passen. Ik hield het donzige poetslapje maar stevig vast om te voorkomen dat ie van de boot af zou waaien , zie foto.

Bij de Encontra das Aguas werden we verrast door de vele dolfijnen die er aan het rondzwemmen waren. Hoewel ze er bij bosjes aan het spelen waren, is het me niet gelukt om ook maar 1 kleine glimp vast te kunnen leggen, je zou ze wat!! Ik zag het al helemaal voor me dat als de boot weg zou varen, Flipper,wat een dolfijn! z´n middelvinger op zou steken en zou roepen´Whahahhaaaa loooosers!!!!`

Na een paar uurtjes varen begonnen we behoorlijk aan te fikken op het bovendek. De eigenaar voorzag zonnesteken en loste de brand op door de waterslang aan te zetten. De kids die ook aan boord waren vonden het helemaal geweldig om die ´grote mensen´eens flink nat te spetteren.
Later stond ik op m´n slippers weer te dollen met de kleintjes, ik dacht ik schop wel even dat water naar ze toe. In plaats van een plens water vloog m´n sandala met een mooie ronde boog overboord de Rio Negro in...:-( Weg slipper!

Toen we door een moeder van alle regenbuien gevaren waren, meerden we aan bij een restaurante flutuante, bij/ in park ´Janauary´. Drie grote eetzalen en een loods vol met indianenspullen speciaal voor de 1 miljoen toeristen die er langs komen per dag. Je begrijpt, enorm commercieel en niet mijn ding. (Natuurlijk heb ik me wel weer laten verleiden om een paar leuke armbanden te kopen). We zijn nog even via een vlonder naar een stukje ´bos´ gelopen waar de victoria amazoniens liggen, reusachtige leliebladeren. Ze groeien in ongeveer 2 maanden uit tot een diameter van soms wel 2 meter! Het verschil in waterhoogte is hier trouwens ook in exrtemen,het verschil tussen de droge en natte periode kan wel 14 meter zijn!

Bij de volgende stop konden we een jacarei in een hokje van 2 bij 4 bekijken, ik vond het helemaal niets, arme kroko zit de hele dag in een klein badje te mijmeren! Ik vermaakte me meer met het maken van foto´s van de bunch Japanners die langs kwamen. Ik lachte me helemaal stuk toen 1 van hun cupuaçu (vrucht) ging uitproberen en bijna over z´n nek ging zo vies vond ie het!! Inmiddels had ik het wel gezien en ging even op de boeg van de boot zitten. Een touw hield de boot op haar plek bij de steiger aan het huisje waar een paar kids aan het donderjagen waren. Als een stel aapjes hingen ze om en aan het touw. Ik ben met ze gaan spelen door aan het touw te sjorren zodat ze in het water vielen, zie foto´s. Een stuk leuker dan naar dieren in gevangenschap te kijken!(ze waren trouwens ook al in het water aan het springen uit een boom van 4 meter hoog).

Verder ben ik nog aan het nadenken gezet door Magela, of was het Majela? Ik vroeg hem wat in het algemeen het beroep is van de mensen die aan de rivier wonen en hoeveel ze verdienen. Tijdens het gesprek zei hij dat die mensen niet meer geld nodig hebben dan om te overleven. Tsjah, ik dacht,wat een onzin, heb jij dan die luxe nodig om te overleven? Leren bekleding in je auto? Heb ik deze luxe nodig, naar Brazilie afreizen om stage te doen en daarna het land verkennen? Of zou het inderdaad zo zijn dat die mensen het prima hebben? Of zouden ze wel meer willen, maar berusten in hun situatie? Of zouden mensen als Magela voorbij gaan aan anderen en alleen aan hun eigen denken? Pfff , ik vind het moeilijk, ik dacht het wel te weten maar toch niet. Het belangrijkste lijkt me dat je gelukkig bent met jezelf en dat het niet uitmaakt of je veel of weinig geld hebt. Maar geld helpt wel om gelukkig te worden, maar kan ook weer ongelukkig maken. Hmmmm lastig.