Otello, Coração Blue en de hartendief

Otello, Coração Blue en de hartendief

“Pizza?”vraagt Tries als ze gaat zitten in de bus. ‘Nee! Niet alweeeer! Gisteren hebben we ook al pizza gegeten!We worden nog vet en jij hebt trouwens anorexia!Ik heb de busreis nog om het te overwegen…”sputtert Esther tegen. “Ja, maar je kan toch vegetariana nemen?Das gezond!” poogt de anorexia-wanneer-ze-er-zin-in-heeft-patiente om haar over te halen. Ze hebben wel een snack nodig want ze rammelen van de honger en om nou met een lege maag drie uur lang opera te gaan zitten kijken is ook niet comfortabel.
Patricia had Esther als kado kaartjes voor Otello gegeven. Toen de jarige jet na het avondje stappen terugkwam, lag er een enveloppe met een berg tekst op haar kussen. Ze mocht volgens de voorschriften zelf weten met wie ze naar de opera zou gaan, maaaarrrrr, Patricia zou het niet vergeven als ze met iemand anders dan haar zou gaan. Dus..., geen keus ;-)

Nadat ze waren verwelkomd door irritante kuttige clini-clowns (waar sommigen van ons graag op los zouden willen slaan), en de haag van in prachtige klederdracht gehulde dames en heren hadden gepasseerd, werden ze door een intens grote dikkerd naar hun stoel verwezen. “Prima plekkie hier achterin de zaal, als er nou maar niet iemand met een Europese lengte en een groot hoofd voor me gaat zitten.Dan zie ik niks. Hey, die stoelen zitten lekker zeg!Als je bedenkt hoe oud ze wel niet zijn.” Die billen gaan het wel 3 uur lang uithouden, dachten ze.

De bel tingelde en het doek werd opgehaald. Er hing een groot scherm waarop een powerpointachtige presentatie begon, onder begeleiding van de klassieke muziek. Heel even raakten ze in de piepzak, ‘het zou toch niet waar zijn?!Gaan we nou serieus de hele tijd naar klassieke muziek luisteren terwijl er een powerpointpresentatie wordt gegeven die het verhaal verteld???”
De paniek verdween toen eindelijk na 15 minuten de titel plaatsmaakte voor een paar nieuwe flitsende beelden. De eerste zangers kwamen op. ‘Wie zou Otello zijn?’ Otello was dik, imposant dik, met een zware stem die precies paste bij het personage. In tegenstelling tot zijn geliefde, Desdemona, die rank en slank was, met een kristalheldere stem.
Hartverscheurend zong ze over haar vertwijfelde hart, ze hoorde maar niets van Otello, zou hij haar vergeten zijn? Moest ze hem vergeten?Maar ze hield zoveel van hem!
Otello, op zijn beurt, voelde zich verraden door iedereen, ook door Desdemona, ze was uitgehuwelijkd aan zijn vijand door haar vader. Otello had bedacht dat ie Desdemona maar moest vermoorden zodat hij niet langer het lot hoefde te verdragen. Jammergenoeg was Otello te snel met zijn besluit en had hij zijn geliefde al gedood toen vlak daarna de vijanden langskwamen met een oplossing, hij mocht haar hebben! Om bij Desdemona te kunnen zijn pleegde hij zelfmoord.

Na het drama waren de billen inmiddels plankhard, die stoelen waren een stuk minder comfortabel dan in eerste instantie gedacht. Bovendien hadden de twee enorme dorst van de pizza. “Oooo ik heb zin in een biertje!! Tjeeeemig!! Toen Desdemona alleen op haar kamer zat te zingen had ik het zwaaaaarrr!!Ik viel bijna in slaap!’ -“Hahhahaha, ja man, ik ook!! Ik zag je al knikkebollen!” Opgelucht dat ze het einde niet hadden gemist door een uil die langs kwam om geknapt te worden, liepen ze richting Bar Armando voor een ijskoud biertje.

Aangezien Esther vaak te veel energie heeft (of dat komt doordat ze haar schatje kan zien), wilde zij nog wel uit in een nog niet verkende tent. Op naar het onbekende Coração Blue, alwaar JanVlammemans ook zou zijn en Paul ook langs zou komen!

Voor slechts 20
RS bracht de taxista hun naar de party-bestemming, volgens Gaymen was de Coração Blue tegenover Porão de Alemão, maar de taxista reed nog een flink eind verder tot hun verbazing. Echter, bij het afstudeerpartycentrum sloeg hij af, “Huh, maar dit is gewoon bij de academie de tennis!!’Bleek dat ze er al waren geweest!
‘Dat is dan 50 RS.” Ik zal het wel weer niet begrepen hebben, ik geef wel 30, moet genoeg zijn. “Zuchtend keek de kaartjesverkoopster Esther aan, “te weinig, het is vijf-tig!’-’Ooo, heh? Nou jaaa, wat duur!’ morrend liepen ze naar binnen waar het feest in volle gang was. “nou dat wordt dan iets minder drinken….’

Niets bleek minder waar, de entree was zo ‘caro’ omdat de drankjes gratis waren! Geen wonder dat de wc in een hectisch kippenhok was veranderd waar zojuist een bom ontploft was. Nooit eerder was ‘even plassen’ zo’n opgave geweest als die avond. Ze moesten een half uur wachten, het gekrijs, geduw en getrek trotseren en wanneer dat was doorstaan werden degenen die niet hard genoeg doorplasten, afgestraft door de deur al te openen en half naar binnen te lopen.

Zonder kleurscheuren kwamen ze veilig thuis om een uiltje te gaan knappen, de volgende dag zouden ze gaan paardrijden met Nestor, een vriend van Dr Silas.

Bij de bushalte stonden Pilar en Aranxa al een uur te wachten in de brandende zon. Van ellende besloten ze toch maar een taxi te nemen. “Hihihi, zul je net zien dat die bus van hun er aan komt als ze in de taxi stappen’ voorspelde Patricia. En ja hoor, 100 meter achter de taxi kwam lijn 010 aangereden. ‘Als wij maar niet zo lang moeten wachten, dat is niet te doen in deze hitte!’
Agustino had autopech, beter gezegd een overleden auto, dus geen auto meer en kon hun niet ophalen. Op zich is met de auto ergens naar toe gebracht worden heerlijk, maar in Manaus bezorgen sommige autoritjes met bepaalde chauffeurs de twee studentes meer stress dan 4 KLO-tentamens in 2 maanden leren.

Terwijl het rijdende koekblik al rammelend over de bochtige, heuvelachtige weggetjes reden, waren Es en Tries in gedachten verzonken totdat de bus plotsteling aan de andere kant van de weg stil ging staan. Niet begrijpend keken ze elkaar aan, “Huh wat is dit nou voor een rare afslag? Er is hier toch geen halte? Waarom gaat ie nou hier staan?’ De passagiers stommelden de bus uit, twijfelend stonden ze ook maar op. “Wat was er toch aan de hand?’ Wat bleek? Het stuur van de bus was afgebroken!!
Totaal verbaasd over hun geluk liepen ze met de andere passagiers maar verder.
“ Hmm, of je zit in een bus die niet deugt, of je zit bij dronken lui in de auto of je chauffeur is wel nuchter maar andere weggebruikers zijn dat niet” relativeerde Patricia. Instemmend zei Esther dat het uiteindelijk allemaal niet uitmaakte, het is een kwestie van geluk of ongeluk.

Op de sito bleek Nestor al 3 uur te zitten wachten op hun. Ze konden met hem mee naar zijn sitio, helaas niet om te paardrijden want er was een festival waar de paarden naar toe waren.
Omdat er elke zaterdag gevoetbald wordt en Esther ondanks haar brakke gesteldheid graag een beetje wilde sporten, ging ze samen met Agustino mee voetballen. Tussen de mannen, variërend van 18 tot 48 jaar, rende ze zich in het zweet. “Ai ai ai, pfffff, ik ga bijna dood hier! Wat een hitte!’Na elk pietepeuterig stukje sprinten stond ze gebogen uit te hijgen met haar handen steunend op haar knieën. Dit was niet bepaald iets voor mietjes met deze enorme hitte en bar slechte conditie. Aan het einde wist ze toch nog een van de tegenspelers te dollen, de rest vond het maar wat grappig om te zien. Drijfnat van het zweet strompelde ze naar de douche om af te koelen. Met een grijns vroeg Patricia of ze uberhaupt de bal wel geraakt had. Dat had ze!

Na een revaliderende maaltijd bracht Nestor hun terug naar huis. In de auto hing hij de clown uit om zo grappig mogelijk over te komen. Esther had het wel in de gaten dat hij de pias speelde om indruk te maken, maar deed net of ze gek was.
Patricia, die veilig achterin zat, had de grootste lol om te zien hoe Nestor het grappige mannetje aan het uithangen was. Voordat ze de auto uitstapten, wilde hij nog heel graag het telefoonnummer van Esther. “Nou Es, wat vind je van hem?Hij is schattig! En hij is hee-le-maaal weg van je!!! Die moet je warmhouden, kunnen we lekker vaak paardrijden!”pestte Tries de hartendief. Als een boer met kiespijn lachte Esther terug. “Grmmbl, tsjah nou, heb ik dat!’