jammen
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Knester
12 April 2006 | Brazilië, Manaus
Jammen, cruisen en cultureel verantwoord gedrag
‘Roosevelt!!!’juichen de vier als de kleine man met de dikke buik hen blij verwelkomd in zijn riante onderkomen. Via een lange gang komen ze in de tuin waar een tafel staat met massieve houten stoelen er om heen. De bekenden, wederom in miniem zwemtenue gehuld, begroetten de drie dames en Agostino met twee dikke zoenen. Het is al avond en de krekels sjirpen in orkest met de tussen het groen verscholen kikkers. Hoewel het zwembad er uitnodigend uitziet, is het toch net niet warm genoeg om direct een duik te nemen. Bovendien heeft iedereen trek, Agostino had de twintigers ingelicht om niet te veel te eten want bij Roosevelt zouden ze hun buik rond gaan eten.
In de churrasco draaien al wat spiezen rond met flink wat vlees eraangeregen. Roosevelt weet wel hoe hij z’n gasten moet verwennen. Uit het keukentje, speciaal bijgebouwd voor dit soort ontspannen gelegenheden, haalt hij een welkomstdrankje. Hij schuift het brakke stel een verkoelende kokosnoot in hun handen, klappermelk is ontzettend goed voor katers en vermoeidheid. Agostino haalt z’n gitaar uit de beschermhoes en begint te stemmen. Hij heeft een mapje meegenomen met wat braziliaanse nummers om te gaan jammen. Roosevelt pakt uit een van de naastgelegen quartos een djembé. Ze beginnen een nummer te zingen maar halverwege houden ze lachend op want ze weten de tekst niet meer. Dan maar een nummer uit het mapje. Bij een bekend refrein van internationale nummers vallen de dames de muzikanten bij, maar het is niet een hoogstandje. Gelukkig is er wel meer vals, de gitaar en ook Roosevelt met zijn enthousiasme, zit geregeld naast de juiste toon.
Esther heeft André meegenomen om de Brazilianen kennis te laten maken met Nederlands meest bekende zanger. Hoewel ze er geen bal van verstaan en verwoede pogingen om te vertalen tevergeefs zijn, vinden de zuidamerikaanse levensgenieters het geweldig! Ze willen graag een kopie. Als ‘de hoogste tijd’ is afgelopen wordt de jamsessie weer opgepakt.
Onder de sterren en de palmboom zit Esther weg te dromen bij het gitaargepingel, het doet haar denken aan de jamsessies van haar muzikale sobrinhos (neven) die altijd bij oma gitaar zaten te spelen toen ze er regelmatig logeerde. ‘Wat relekst is dit toch, als er een knisperend vuurtje bij zou zijn, was het helemáál af…..”
Helaas begonnen de 4 uurtjes slaap al vroeg hun tol te eisen, een bed zou toch ook wel erg luxe zijn! Agostino had geen auto mee en had geregeld dat z’n zoon de tevreden figuren op haalde. Zoonlief had een vriend als gezelschap meegenomen en ook hij moest natuurlijk weer mee terug. Na 100x in en uitstappen om de beste samenstelling te vinden, ging Esther maar voorin op schoot bij Agostino zitten. “Goh ik zit hier prima, lekker comfortabel!Wahahaha!!’Wendy en Tries die achterin zaten, hadden de grootste lol om Esther, die dubbelgevouwen en half buiten de te kleine volkswagen zat. De chauffeur had in z’n hoofd dat het beter was om zo kort mogelijk in zo’n benarde positie te zitten, dus plankgas reed hij over de hobbelige straten van Manaus. Esther vond het iets minder prettig, elke hobbel knalde ze met haar hoofd bijna door het dak heen of door de voorruit. Intussen begon haar been als een malle te slapen, dus toen ze uitstapte om haar benen te strekken hadden Wendy en Tries nog meer lol omdat Esther over het terrein hinkelde van de pijn.
‘Roosevelt!!!’juichen de vier als de kleine man met de dikke buik hen blij verwelkomd in zijn riante onderkomen. Via een lange gang komen ze in de tuin waar een tafel staat met massieve houten stoelen er om heen. De bekenden, wederom in miniem zwemtenue gehuld, begroetten de drie dames en Agostino met twee dikke zoenen. Het is al avond en de krekels sjirpen in orkest met de tussen het groen verscholen kikkers. Hoewel het zwembad er uitnodigend uitziet, is het toch net niet warm genoeg om direct een duik te nemen. Bovendien heeft iedereen trek, Agostino had de twintigers ingelicht om niet te veel te eten want bij Roosevelt zouden ze hun buik rond gaan eten.
In de churrasco draaien al wat spiezen rond met flink wat vlees eraangeregen. Roosevelt weet wel hoe hij z’n gasten moet verwennen. Uit het keukentje, speciaal bijgebouwd voor dit soort ontspannen gelegenheden, haalt hij een welkomstdrankje. Hij schuift het brakke stel een verkoelende kokosnoot in hun handen, klappermelk is ontzettend goed voor katers en vermoeidheid. Agostino haalt z’n gitaar uit de beschermhoes en begint te stemmen. Hij heeft een mapje meegenomen met wat braziliaanse nummers om te gaan jammen. Roosevelt pakt uit een van de naastgelegen quartos een djembé. Ze beginnen een nummer te zingen maar halverwege houden ze lachend op want ze weten de tekst niet meer. Dan maar een nummer uit het mapje. Bij een bekend refrein van internationale nummers vallen de dames de muzikanten bij, maar het is niet een hoogstandje. Gelukkig is er wel meer vals, de gitaar en ook Roosevelt met zijn enthousiasme, zit geregeld naast de juiste toon.
Esther heeft André meegenomen om de Brazilianen kennis te laten maken met Nederlands meest bekende zanger. Hoewel ze er geen bal van verstaan en verwoede pogingen om te vertalen tevergeefs zijn, vinden de zuidamerikaanse levensgenieters het geweldig! Ze willen graag een kopie. Als ‘de hoogste tijd’ is afgelopen wordt de jamsessie weer opgepakt.
Onder de sterren en de palmboom zit Esther weg te dromen bij het gitaargepingel, het doet haar denken aan de jamsessies van haar muzikale sobrinhos (neven) die altijd bij oma gitaar zaten te spelen toen ze er regelmatig logeerde. ‘Wat relekst is dit toch, als er een knisperend vuurtje bij zou zijn, was het helemáál af…..”
Helaas begonnen de 4 uurtjes slaap al vroeg hun tol te eisen, een bed zou toch ook wel erg luxe zijn! Agostino had geen auto mee en had geregeld dat z’n zoon de tevreden figuren op haalde. Zoonlief had een vriend als gezelschap meegenomen en ook hij moest natuurlijk weer mee terug. Na 100x in en uitstappen om de beste samenstelling te vinden, ging Esther maar voorin op schoot bij Agostino zitten. “Goh ik zit hier prima, lekker comfortabel!Wahahaha!!’Wendy en Tries die achterin zaten, hadden de grootste lol om Esther, die dubbelgevouwen en half buiten de te kleine volkswagen zat. De chauffeur had in z’n hoofd dat het beter was om zo kort mogelijk in zo’n benarde positie te zitten, dus plankgas reed hij over de hobbelige straten van Manaus. Esther vond het iets minder prettig, elke hobbel knalde ze met haar hoofd bijna door het dak heen of door de voorruit. Intussen begon haar been als een malle te slapen, dus toen ze uitstapte om haar benen te strekken hadden Wendy en Tries nog meer lol omdat Esther over het terrein hinkelde van de pijn.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
