De overtreffende trap

Nog snel stopten ze het laatste restje tosti in hun mond en pakten vervolgens snel hun volle backpacks. De kleine bus naar Barreirinhas stond al klaar bij het perron.

Ze hadden net een nachtje historisch São Luis erop zitten. Daar hadden de 3 een kamer in het International Youth Hostel gehuurd dat een verbouwd koloniaal huis uit de 19e eeuw is. In tegenstelling tot wat de Lonely Planet vertelde, kon het stadje hun niet echt beroeren.Hoewel de huizen heel oud waren zagen de meesten er erg verpauperd uit.Een flinke opknapsessie in São Luis met de nodige investeringen en verbeteringen in toerisme zou het stadje een heel ander en aantrekkelijker uiterlijk geven.
Omdat op zondag de meeste musea en bezienswaardigheden gesloten waren, wilden ze niet nog een dag langer in het kustplaatsje verblijven. Ze wilden op naar Jericoacoara om te surfen, maar eerst langs het prachtige Parque Lençois bij Barreirinhas!

In de comfortabele stoelen zat Esther met Madonna op haar hoofd de omgeving aandachtig op te slurpen.´Come with me, future love is bright!´. Als ze door het raampje weer iets opmerkelijks zag, schreef ze het snel op om het niet te vergeten. Ze passeerden langs stukken met veel, heel veel palmbomen die groeiden op grasland. De begroeiing was er een stuk lager dan in de jungle bij Manaus.
De koele bus reed met flinke snelheid langs kleine simpele huisjes op stukjes erf van wit zand. Er was werkelijk helemaal niets in dit gebied. De bewoners hingen wat rond om hun huisje of zaten voor op de ´veranda´.
Veel huisjes hadden een ´bijhutje´waar een pooltafel onder stond.
Af en toe stopte de bus zomaar in het niets om een local op te pikken die met een grote doos met tv of een gereedschapskist of iets anders stond te wachten. Andere manieren van vervoer waren de fiets, een paard of een auto in de vorm van een rijdend koekblik.

In het donker doorkruisten ze via onverharde wegen het piepkleine stadje. Patricia, inmiddels bijna overleden door vier uur kou van de airco in de bus, seinde de andere twee in dat ze eruit moesten. Het was er behoorlijk donker maar daardoor niet minder levendig. Allerlei mensen liepen op straat, maakten een praatje of kwamen langsgefietst. Ze vonden het stadje wel wat, zo chaotisch maar toch knus.Bij een klein restaurantje tegenover een bouwput stilden ze hun honger met heerlijke vis en vlees. Ondertussen kwam de regen met bakken uit de hemel gevallen. `Ach, prima als het nu heel hard regent, dan hebben we morgenochtend in het park tenminste mooi weer!´.

Om 9 uur stipt stond de jeep klaar voor de nieuwe pousada ´Girassol´. Via zandweggetjes kwam het voertuig uit bij een rivier waar een pont klaar lag om hen over te laten steken.
Nadat een bootje het drijvende vlot naar de overkant had geduwd, konden de avonturiers weer instappen om verder te gaan.

Slingerend en hobbelend ploegde de jeep door het mulle zand. ´Hmm, als dit net zo is als de weg naar Jeri, zorg dan maar dat je bent uitgerust! Die 10 uur reizen gaan dan zeker niet in je kouwe kleren zitten!Ik krijg van vandaag al spierpijn van dit gehobbel en gebobbel!´zei Esther met een grote grijns op haar hoofd. Enthousiast grapten de twee dames verder over spierpijn in je billen en vastzitten met de auto.
Imre maakte ondertussen foto´s van de onmogelijke diepe donkere plassen waar de jeep doorheen reed. Het geluid van de 4wd leek op een motorboot als de motorkap weer eens onder water verdween. ´Hihihihi, moet je kijken, de chauffeur moet zelfs z´n ruitenwisser aanzetten!´ Patries zat met grote ogen te genieten van het avontuur.
Ze waren helemaal aan voor hun reis richting Jeri!

In de verte zagen ze witte brede banden aan de horizon verschijnen.Dat moesten de immense duinen zijn. Het park heet Lençois omdat het op lakens van beddegoed lijkt wat lençois betekent.
Verbluft van de schoonheid stapte iedereen de jeep uit. Wat was dit mooi hier!! Over de sneeuwwitte duinpannen liepen ze omhoog. Ze waren ontzettend benieuwd naar de lagoas die het regenwater had gevormd temidden van de duinen. Volgens de boeken en plaatjes moest het beeldschoon zijn.....
Rennend gingen Imre en Esther naar boven. ´Ooooooo, Patries Patries, kom snel!! Dit moet je zien!!!´Werkelijk versteld van het
kristalheldere water, stonden ze het natuurwonder aan te gapen. Zover als ze konden kijken, lagen er witte duinen met kraakheldere meertjes ertussen. `dit wordt helemaal niets met foto´s maken!! Echt alles is hier mooi om op de foto te zetten!! Sjemig, hoe mooi kan het nog worden??´vroegen ze zich af.

Bij een dieper en groter meertje konden de drie gaan zwemmen in het kraakheldere water. Op de bodem zwommen heel veel visjes en in het midden van het meertje kon je staan op een lage, onder water gelopen duin.

Nadat Imre salto´s van de duinen af had gemaakt, Patricia en Esther samen rollend van de duin af hard lachend het water in plonsten, gingen ze in het water visjes vangen. Helaas waren ze te klein om op te eten.
Verbrand, bijgebruind en voldaan reden ze een paar uur later weer terug om zo snel mogelijk al hun foto´s op internet te zetten.