SURREAL SPROOKJES-AMAZONE

onwerkelijk,wonderbaarlijk, indrukwekkend, overwhelming, fantastisch, kippenvel, genieten genieten genieten, sprookjesachtig, oogstrelend,thrilling, droom ik???, achter die bocht houdt het op, nee nog een mooier stukje!!, aaaah wat is die zon op m´n gezicht toch lekker warm, als god bestaat moet dit god zijn! sjeeeeemig wat is die wind in m´n haar toch aangenaam, heeeeerlijk!

..................................hmmmmmmm

tsjah, dit is zo´n beetje wat door m´n gedachten ging toen ik op de boot zat tijdens onze jungletrip 70 km hemelsbreed van Manaus, 120 km om er te komen.

Met een gloednieuw zilveren volkswagen(surf)busje waren we op weg naar de jungle. Ik had wel enig idee hoe het zou worden, dacht ik....
over een rode zandweg doorkruisten we het groene glooiende landschap. Ondergelopen stukken wisselenden af met heuvels waarop eenzame statige torenhoge boom stond. De kruin van de boom had de vorm van een paraplu die schaduw boodt aan alles wat vele malen kleiner was dan de reus zelf.
Op de top van een heuvel stopten we even om foto´s te maken van het landschap. De afgegraven rode zandvlaktes waren ondergelopen met helder blauw water, hier werd zand vandaan gehaald om de weg te bestraten. (Bestraten is een beetje een groot woord, aangezien er geen asfalt aan te pas komt hier. De stukken die van asfalt zijn, worden door de natuur teruggenomen, hele happen zijn van de weg afgebroken.)

Bij de kerk sloegen we linksaf, goed om te onthouden, mochten we verdwalen op onze trip...Een doodlopend weggetje vormde het eindpunt van onze autorit, van hier zouden we met een canoa verder gaan.
In de warmte laadden we de bagage uit de auto over in het bootje. Wat een oorverdovende stilte heerste er hier! Ik realiseerde me ineens hoe erg ik aan lawaai gewend ben geraakt. De stad, de drukte van de auto´s, de loeiende aircosystemen...Ik had een continue suis in m´n oren, zo één die je hebt als je bent uit geweest en in je stille kamer in slaap probeert te komen.

Over donkerbruin, bijna zwart water voeren we richting een muur van bomen, bosjes en groen gebladerte.Honderden kleuren groen in combinatie met bruine variaties vormden een beeldschoon plaatje, het leek wel een poster.
Het water lag zo stil en was zo schoon dat het woud er perfect in weerspiegelde. Het was zelfs zo scherp weerspiegeld dat je de scheidslijn tussen het bos en het water niet meer kon zien, daardoor kreeg het nog meer betoverend effect!
Ik had het gevoel of ik in een attractie van een natuurpretpark was beland. Ik had steeds het idee dat als we de bocht om zouden varen, er een bordje met uitgang + pijl zou verschijnen, einde pretpark, dat was het weer, oerwoud gezien? raampje weer dicht! Maar nee hoor, deze wonderschone natuur is zoooo enorm uitgestrekt dat ik anderhalf uur op de boot heb zitten trippen!

De Dolphin Lodge is gebouwd van donkerrood hout, het centrale huisje is de gemeenschappelijke ruimte, waarin de keuken, de bar (alwaar ze de beste caipirinha maken die ik ooit gedronken heb!)en de eetruimte zijn. Op de massieve houten tafels liggen groene placemats en de zware stoelen zijn van hetzelfde hout.Het past allemaal precies bij elkaar, en bij de omgeving.
In een kleiner hutje met een palmbladerdak, hangen drie hangmatten met klamboes er over heen. Niet gek om daar een nachtje in te tukken!
De kamer waarin we slapen is weer in een ander gebouwtje, drie heerlijke bedden met frisse katoenen lakens staan voor ons klaar. Als je over de balustrade leunt kun je uitkijken over de rivier die een aantal meter beneden langsstroomt. (In de droge periode kun je er 100m naar beneden lopen, zo laag staat de rivier!)
De Dolhin Lodge heeft haar naam ontleent aan het feit dat er tig dolfijnen voorbij zwemmen, helaas in de droge periode, we hebben er slechts enkele gezien.

Ik maakte wat foto´s van de zonsondergang, de lucht kleurde zachtroze met paars, en het water idem dito. In de verte hoorden we rare vogelgeluiden,ook de kikkers begonnen in de schemering met hun luidkeelse gekwaak, met als achtergrondkoor honderden krekels.

De volgende ochtend zouden we richting el campo varen waar we een nacht in de middelste middenste middle of the jungle zouden overnachten. Na wederom een prachtige boottocht tussen boomtoppen, drijvend riet met lelies en kroos door, kwamen we aan bij een dichtbegroeid stuk. Door de groenigheid zagen we een dakje van palmbladeren. Daar zouden we onder gaan slapen.
Er was nog een plank dat het aanrecht zou gaan vormen. Mo en Newton waren onze gidsen en tevens kok. Sjongejonge, wat hebben wij zitten smullen daar in de jungle! Onophoudelijk zat Mo te giegelen, het was duidelijk dat de 2 mannen van de Amazone elkaar goed kenden, wat een lol hadden die 2!

Voordat we wildlife zouden gaan spotten, hadden we tijd om even te zwemmen. Tussen de dunne boomstammen en de lianen door laveerden we terug het open water in. Een stukje rivieropwaarts konden we zwemmen omdat daar ruimte genoeg was. Het water lag er stil en stoffig bij. Her en der piepten er boomkruinen uit het water. Om het water in te springen moest je goed kijken of je niet op een dode boomstam zou springen! Afgekoeld vielen we een uurtje later hongerig aan op een overheerlijke, primitief bereidde lunch.

´Esther Esther, hoor je dat ook? Er is iets bij die vuilniszakken?!Er loopt een beest daar!´Imre maakte zich behoorlijk ongerust, totdat Patries hem geruststelt dat zij het maar is. We liggen in het pikkedonker in onze hangmat onder de klamboe. Je kan werkelijk geen hand voor ogen zien, dus naar de wc (qualquer lugar = waar dan ook) is een hele opgave zonder zaklamp, behalve voor tries. Ik kan me wel zorgen gaan zitten maken om spinnen en ander ongedierte dat eventueel in mn broek zou gaan zitten, mocht in een plasje moeten doen in de nacht, maar ja het is de jungle en je kan natuurlijk ook gewoon thuis blijven!Of gewoon niet ´s nachts naar de wc gaan....

Die ochtend kregen we les over verschillende soorten bomen, om kano´s van te maken, bomen voor electriciteitspalen, om meubels van te maken, hele oude bomen, hele grote, hele sterke en bomen met en zonder vruchten. Als we even stoppen laten Mo en Newton zien hoe je palmbladeren kan omtoveren in waaiers tot en met daken voor een huisje. Tries heeft talent voor het maken van zulk handwerk, ze kon er niet genoeg van krijgen! `Nee, ik kan nog niet weg, ik ben net bezig met de deur van m´n huis!

De zondagavond gaan we op pad om jacaré´s
te vangen. Bij een pietepeuterig glimpje licht van de halve maan tuffen we met het bootje langs de oever. Zelfs in het donker weten Mo en Newton feilloos hun weg te vinden. Met een zaklamp verkennen ze de oever, op zoek naar de rode weerkaatsing van de ogen van de kaaimannen.Hij heeft 1 gezien en gaat er recht op af. Voordat de kleine krokodilachtige zich uit de voeten kan maken, is ie in de snelle handen van Mo. Nadat we zo´n beetje alles hebben gehoord over deze Jacaré, mogen we m zelf ook vasthouden. De volgende jacaré die we vangen wordt in slaap geaaid door Newton, verbazingwekkend hoe dat in z´n werk gaat! Even ligt ie te spartelen op z´n rug, maar als Newton hem een aantal keer over z´n buik heeft geaaid, ligt ie ver in dromenland te tukken.

Met z´n drieën worden we maandag teruggevaren in een snelle boot. Ik zit met kippenvel op de boot, nogmaals de warme zon op m´n gezicht en de aangename wind spelend met m´n haar. Ik zit voorin en we glijden door het donkere water, langs houten huisjes op palen, metershoge bomen, palmbladeren, riet waar de meest mooie vogels uit opvliegen.....Ik kan echt alleen maar intens genieten genieten genieten!

wat een trip, ik kan niet beschrijven hoe het is om daar te zijn, je moet dat zelf meemaken. De foto´s kunnen slechts een fractie weergeven, maar geven iig een idee!Ik wilde iedereen bellen om in je oor te gillen hoe mooi het wel niet was. Foto´s kun je op Tries haar site vinden, de laptop is al weg dus het is nu iets minder makkelijk om foto´s te plaatsen......

Vanaf morgen zitten we in Belém!